اين مسجد در دوره شيوه رازي ، در محل دباغان و در حاشيه غربي خيابان امام خميني قرار گرفته است. مسجد با مناره‌هاي باشكوه و ايوانه‌اي بلند و گچبري‌هاي ممتاز از آثار نفيس دوره اسلامي شهر قزوين و شيوه رازي است. قديمي‌ترين قسمت اين مسجد طاق هاروني است. هارون الرشيد (خليفه عباسي) در قرن دوم هجري در موقع عزيمت به خراسان كه به قزوين آمده بود فرمان ساختن باروي شهر و اين مسجد را داد. بنا به گفته مورخان، اين قسمت صدر مسجد كبير را تشكيل مي‌داده و طاق هاروني را مقصوره كهن نيز مي نامند.

در پايان قرن چهارم هجري، فخرالدوله ديلمي شروع به كشيدن ديوار مسجد كرد ولي ناتمام ماند. به علت آسيب ديدگي مسجد در اواخر قرن چهارم توسط افراد، خير مناره مسجد تعمير و تجديد بنا شد. طاق هاروني در قسمت شرقي مسجد قرار گرفته و به فاصله‌اي از طاق هاروني در قسمت جنوب صحن مسجد بر روي چهار طاقي آتشكده مقصوره بزرگ يا مقصوره خُمارتاشي ساخته شده . اين مقصوره را امير خمارتاش در اول قرن ششم هجري آغاز به ساختمان كرد و طي نه سال به پايان رسانيد. بر فراز مقصوره خمارتاشي، گنبد عظيم است. گنبد يك پوسته و شنگه آن براي اين منظور بوده كه پوسته دوم بر روي آن سوار شود كه بعدها از پوسته دوم منصرف و پوسته اول را كاشي‌كاري كرده اند.

مسجد جامع اصفهان 

مسجد جامع اصفهان اين مسجد كه عمري هزارساله دارد، موزه‌اي از تاريخ معماري اسلامي در ايران است. زيرا آثار و تزيينات و بناي مسجد از سبك خراساني و احتمالاً فراتر از آن شروع و تا قاجاريه ادامه مي‌يابد و چون سبك يا شيوه رازي در آن غالب است، لذا آن را جزو بناهاي شيوه رازي مي‌دانند.

ابتدا تصور مي‌رفت كه اين مسجد در زمان سلجوقيان پي ريزي شده ولي با كاوش‌هايي كه در گوشه و كنار اين مسجد به ويژه در قسمت‌هاي جنوبي آن به عمل آمده، معلوم شده كه مسجد ابتدا شيوه خراساني داشته و سپس مسجد كه آسيب ديده بود، در زمان آل بويه با تغييراتي مجدداً دوباره سازي شد و در زمان سلجوقيان مسجد جديدي احداث گرديد. اين مسجد تا كنون از حوادث روزگار در امان مانده است.

سبك ساخت

مسجد به صورت چهار ايواني (يكي از شيوه‌هاي رازي) است و اطراف و پشت ايوان‌هاي آن را شبستان‌هايي كه در دوره‌هاي مختلف به ويژه سلجوقي احداث شده، احاطه كرده است. اوج هنر و زيبايي شيوه آذري مخصوصاً كاشي‌هاي معرّق بسيار جالب و محراب گچبري شبستان اولجايتو (سلطان محمد خدابنده ) از شاهكارهاي هنري اين مسجد است. مسجد داراي دو گنبد شمالي و جنوبي است. گنبد جنوبي مربوط به خواجه نظام الملك وزير با تدبير ملكشاه سلجوقي است و متعلق به قرن پنجم است.

گنبد آن دو پوسته و ارتفاع پوسته داخلي آن ۲۳ متر است و داراي محرابي در زير گنبد است كه بر روي محراب‌هاي قبلي ساخته شده است. گنبد و زيرگنبد آن، فاقد كاشي‌كاري است و منحصراً از آجر تزيين شده كه يكي از مشخصات شيوه رازي است. در جلوي گنبد جنوبي‌ايواني اضافه شده كه به نام صفه يا ايوان صاحب معروف شده است.